Kortrijk 2006

" Nu ben je alles wat je niet wilde zijn " , zei ik. We stonden bij het hek van de boerderij en het hek was van de dam, zei hij. Ik glimlachte en hij las van mijn gezicht wat ik niet wilde zeggen. Op de terugweg liep hij drie stappen voor me, ik deed geen moeite om hem bij te houden. We zwegen.  Naar buiten toe was er niets aan de hand maar  's avonds, toen ik alleen in bed lag, echoden zijn woorden door mijn hoofd. " Ik kan het aan duizend vrouwen vragen..." en ik wist hoe waar het was dat ze allemaal een gat in de lucht zouden springen. Ik dus niet, ik kende hem anders en ik kende hem goed.
Een week later zat hij naast me op de bank, ik weet niet meer wat hij vertelde maar hij keek me niet aan. Het was zomer en ik vroeg of hij ijs in zijn cola wilde ? " Crushed " zei hij, en toen moesten we alletwee lachen. Zo simpel was het, we kenden elkaar goed.

Tussen bloesems en fluitenkruid...

Je stofte de bomen af, schikte witte bloemen tussen het groen
en stak de zon weer aan
er is geen plaats meer om alleen te zijn,
het is alsof je naast me
uitblinkt in zwijgen, Katleen
en ik er toch van hou
dat je danst zo,  voor mijn ogen
als alles zingt van jou.

In zoetzuur

Ik doopte mijn pen in citroensap en schreef
" Ik hou oneindig veel van jou "
het antwoord kwam als een rol nieuw behang
die ik tevergeefs tegen de zon hield
en de stilte die me werd toegeschreven
heerste als een god die, zover ik mij herinner,
beloofde dat hij zijn volk terug naar Sion zou brengen.
Zo geloof ik ook in jou, fluisterde ik.
" We zullen zien " zei hij,
dat we elkaar ooit thuisbrengen, dacht ik.