Zoals het gaat

Antwerpen, meer dan tien jaar geleden.
Ik werd wakker op de planken. Links van mij een gitaar, rechts een vriend in diepe slaap. Zijn hand tegen mijn schouder en vlakbij zijn gezicht, één been over mijn benen. Boven ons een piano en verderop, anderhalve meter lager, iemand die de zaal veegde, het geluid van klapdeuren en rollende biervaten. We hadden lang zitten praten, wellicht was ik als eerste in slaap gevallen.

Limburg, een jaar later, midden in de nacht, een muur van mist en een dodelijk ongeval vlak voor ons op de snelweg. Even op een parking bekomen van alle emotie, weer geslapen.
Een waslijst van soortgelijke scenario's speelt zich af in mijn hoofd, in ontelbare steden in verschillende landen.

We waren vermoeide mensen, zei ik gisteravond aan de telefoon, hij belde me voor de eerste keer dit jaar.  " Schrijf je nog ? ", vroeg hij. " Ja ", zei ik. " Heb je dat gedicht van in Tielt nog geschreven ? " vroeg hij, " Je weet wel, met die ober... "  We lachten en ik gaf geen antwoord. Hij weet niets van de stapels papier die vergelen in mijn kast. Hij weet niets meer over mij.
Ik vertelde hem dat alles nu anders is en dat ik 's morgens altijd glimlach voor ik mijn ogen open. We stelden nooit veel vragen, we vroegen nooit om een antwoord. Ik sprak niet over Jozef. Ik weet niet waarom alles gaat zoals het gaat.