Gewikt en gewogen

Gisteren ging ik naar een huwelijksreceptie, een uurtje maar. Ik ga zelden uit, heb weinig vriendinnen maar de bruid zie ik nog regelmatig. Ik geloof in dit huwelijk. De receptie was buiten en ik zat al gauw achteraan op het terras en keek naar de andere gasten, de meesten had ik twintig jaar niet gezien. Mensen veranderen niet, alleen uiterlijk. Ik ben niet zo sympathiek, voel nooit die drang om me in de menigte te werpen en mee te praten over het weer. Het was zalig kijken, ook al omdat het feest doorging op een plaats uit mijn herinnering. Toen mijn vader nog leefde kwam ik daar elke week, het was dus drieëndertig jaar en een week geleden dat ik daar geweest was. Er is veel verbouwd, ik zocht naar herkenningspunten, wist nog niet wat me te wachten stond.
Na de receptie ontvoerde mijn dochter me naar een club vijftig meter verder, ze komt daar dikwijls en ik was wel wat nieuwsgierig. Het was er donker, er speelde muziek uit de jaren tachtig en er was niet zo heel veel volk. Alle hoofden draaiden in onze richting toen we binnenkwamen. Ik vond dat wel grappig, we werden meteen gewikt en gewogen, mannen wensten ons vriendelijk een goede avond, vrouwen knepen hun ogen tot spleetjes en keken alleen maar. We bestelden een cola en gingen zitten bij het raam met uitzicht op de vijver.
En toen zag ik hem staan, op twee meter afstand, de gestalte van mijn vader, met zijn rug naar mij gekeerd. Ik zag zijn haar, zijn nek, precies dezelfde blote, gebruinde armen, ik hoorde zijn stem door de muziek heen met andere mannen praten... Dit moest de zoon van Misty zijn, van Misty en mijn vader, het kan niet anders. Het was alsof hij mijn blik voelde want hij draaide zich om en zweeg midden in zijn zin. Zijn mond viel open en hij keek te lang recht in mijn ogen. Toen wist ik het zeker. Ik keek weg alsof er niets aan de hand was, ik was hier niet op voorbereid. Ik ging met mijn dochter naar buiten, toen we in de auto stapten stond hij bij de deur van de club. Ik heb sindsdien niet veel gezegd.