Ik dacht aan zo'n dorp met een spoor van soldaten
met bossen en velden en donkere gaten
waar je je altijd verbergen kon
en waar 's morgens de mensen uit kwamen
gelokt door de klok van een kerk in de zon
Bij het woord ' zee 'dacht ik slechts aan haven
aan vissers en boten en vuile cafés
Aan vrouwen die altijd eenzaam waren
aan kinderen, wezen, hoeren en haaien
Aan de wind die er woei, het water in bloei
en het licht in een toren dat spookte en draaide
dat ik ooit van een man zou houden
uit zo'n dorp niet ver van de zee
waar nooit iets gebeurt waar je over kunt schrijven
waar de tijd blijft staan en levens vergaan
en waar je als vreemde nooit voeling kunt krijgen,
geen vaste voet en zeker geen naam.
© Janne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten