1977/2013

Alles was mogelijk in '79, je moest niet zoveel nadenken, je had niet zoveel geld nodig. Je was zestien en je pakte een rugzak, stapte op de nachttrein en je zag wel. Er waren vreemdelingen , een Griek met een gitaar die speelde en zong. Een koppeltje uit Frankrijk en een blonde Duitser waarvan ik de naam ook vergeten ben. De conducteur struikelde lachend over de bagage in de gang en bleef zitten. Er ging een fles wijn rond. Sommigen vielen in slaap. Ik speelde kaart met drie Limburgers en elk om beurt hielden we het schuifraam vast dat zomaar vanzelf de hele tijd naar beneden zakte en de sigarettenrook verdreef maar buiten was het koud. Dat ik me dat raam nog herinner betekent dat het een echte tegenvaller was, maar niemand die daarvoor een klacht zou indienen bij de spoorwegen. We konden nog veel verdragen toen. De volgende middag stapte je van de trein, ademde de berglucht in en het was heerlijk om vrij te zijn. Je zou wel een plek vinden om te slapen, in een bos of een weide of zomaar bij brave, gastvrije mensen die je tegenkwam. Mensen zorgden voor elkaar. Je stuurde een kaartje naar huis waar ze een week later zouden zien waar je geweest was. En nog een week later stapte je de trein weer op, controleerde of het raam wel dichtbleef en beleefde nog zo'n nacht als die eerste. Je had alle musea gezien, afgewassen in een restaurant, geslapen op de rotsen en edelweiss geplukt voor je moeder. Je had kerken bezocht en achterbuurten waar je thuis nooit over zou vertellen. Je hield er 34 jaar later nog de mooiste herinneringen aan over...

Gisteren nam mijn dochter van eenentwintig de trein naar de luchthaven, ze stapte op het vliegtuig en na een veilige landing werd ze met de taxi naar haar hotel gebracht. Het is halfacht ginder, misschien is ze al wakker.

Janne