Soms kraakt de trap
en je herinnert je de schaduw op de deur
in het huis uit je kindertijd
hoe je hem in de gaten hield
terwijl je niet kon slapen
je was nog wakker
als de kamer naast je op slot ging
en met je ouders van de aardbol verdween
dan was je alleen
in het grote bed
waarin je grootmoeder vergat te ademen
daar moest je vooral aan denken
en dat je de vriezeman wilde zien
als hij bloemen op je raam schilderde
Janne ©
Zo herkenbaar Janne, zo heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenOoit schreef ik ook over een krakende trap, heel anders als het jouwe, zal het eens proberen terug te zoeken
Dankjewel Merel, ben nieuwsgierig naar jouw krakende trap !
BeantwoordenVerwijderenDag Janne,
BeantwoordenVerwijderendikwijls bewonder je een ander
om wat je zelf niet kan.
Ik hou van je soberheid.
Je ascese. Waardoor je tekst glashelder wordt.
En bijna rinkelt als een ijspegel die van een dakgoot valt.
En ik had een theorie.
En ging ze even verifiëren.
En jawel: ze klopte.
Geen enkel adjectief in je gedicht.
De kracht van het schrappen, vermoed ik.
Mooie dag nog.
PS.
En ik ben pure barok. Bekleed met bijvoeglijke naamwoorden.
Dankjewel Uvi, eigenlijk schrijf en schrap ik in mijn hoofd en komt het dan in één keer op papier. Misschien daardoor...
BeantwoordenVerwijderenKnappe theorie van jou, ik deed het niet met opzet, had er zelf niet bij stilgestaan :-)
Wens je ook een mooie dag !